bir hastane anısı

  Değerli günlük; köpekler kıs kıs gülerken insanlar boş boş konuşuyor. İnsanlar sustuğunda ezanlar okunuyor ve köpekler boş boş havlıyor. Anlayacağın Ramazan ayındayız. Ama anlatmak istediğim konu bu değil.
   Bugün gözlerim bayağıdır kanlı olduğundan ve başı ağrıdığında sinirinden adam öldüren seri katil gibi bir hal aldığımdan bi doktora gideyim dedim. Göz doktorları tıp dünyasının beyin cerrahlarından sonra en karizmatik ve cool insanlarıdır. Fakat aldıkları aylık maaş beyin cerrahların günlük harçlıklarına tekabül ettiğinden halktan kopmamış insanlardır, severiz kendilerini. Hem bir dahiliyeciye oranla daha az hayattan bıkmış olmaları gittiğinize gideceğinize pişman olmadan şifamıza kavuşmayı sağlar.
    Herneyse ben uslu uslu sıramı beklerkene karşımdaki yerin psikiyatri muayene odası olduğunu farkettim. Kapısında doktor 'cumaya gittim döncem' gibisinden 'filanca doktor benim.bugün izin aldım bilgilerinize efendim' yazdırmış veya yazmış. Graffitti tarzı bir yazıydı hem de, ilginç tabii. İşte o sıralar yaşlı bir teyze bu kapının önünde dikilmeye başladı. Kıyafetleri olacak garabetler silsilesini haber veriyormuş zaten de ben o zaman farketmemişim. Sanki robdöşambır giyecekmiş ama yarı yolda vazgeçip örme hırkasını üstüne geçirmiş gibiydi.
   Neyse bu teyze kapıyı bir iki yoklayıp içeri girdi. Ve hiç kimsenin olmadığı odada birilerine dert anlatmaya başladı. Bu hal devam ederken benim sıram geldiğinden muayenemi olmaya yollandım. İşim biter bitmez merakın vermiş olduğu aptallık ile psikiyatri odasının kapısını araladım ve içeri bir iki adım attım -neden attıysam artık.-. Az sonra hastabakıcı olduğunu tahmin ettiğim bir abla içeri geldi ve teyzeyi bulmuş olmanın rahatlığıyla ciğerlerindeki nefesi bi çırpıda bırakırken orda olmamın garabetini sorgulamadan, sanki yıların delisi olduğum gözlerimden okunuyormuş gibi bana döndü ve benimle kimin ilgilendiğini sordu.
   Tabii bünye fatal error verdip mavi ekrana bağladığından kendimi ifade edemeyip erkekler tuveletine doğru ufak ufak kaçmak durumunda kaldım.
    İşte böyle sayın günlük. Kıssadan hissesine gelirsem merak insanı deli ediyür...

  Bu arada sokak sanatının el kol hareketi çekmekten daha iyi metodları olduğu müziğe başvurarak ifade etmem lazım buyrun.